Η ιστορία μιάς φράσης κι ενός σταθμού

Βράδυ Τετάρτης προς Πέμπτη 16 Νοέμβρη, 37 χρόνια πριν. Οι φοιτητές κλεισμένοι στο Πολυτεχνείο οργανώνουν την αντίστασή τους. Δύο απ’ αυτούς, ο Μίλτος κι ο Παναγιώτης περιφρουρούν το εργαστήριο της Φυσικής. Σε μια στιγμή περνάει ο Γιάννης, σπουδαστής ηλεκτρονικός στα ΚΑΤΕ της εποχής, περιεργάζεται τα μηχανήματα και λέει ότι μπορεί να φτιάξει μ΄αυτά ένα μικρό πομπό. Τα δυό παιδιά τον προτρέπουν να το κάνει κι αυτός πράγματι τον κατασκευάζει.

Πρέπει όμως να τον ακούσουν να εκπέμπει. Θυμούνται ότι υπάρχει ραδιόφωνο στο κυλικείο κι έτσι ο Παναγιώτης πηγαίνει να τον ακούσει.

Ανάμεσα στους εκατοντάδες πειρατικούς σταθμούς της εποχής για να ξεχωρίσουν τον ήχο του σταθμού τους σκέφτονται τη φράση «Εδώ Πολυτεχνείο».

Ο Μίλτος απ΄ τον πομπό λέει συνεχώς τη φράση κι ο Παναγιώτης την ακούει τελικά στο κυλικείο. Γυρνώντας τους λέει ότι ακουγόταν ελάχιστα και με παράσιτα , αλλά ακουγόταν. Στη συνέχεια βελτιώνουν το σήμα να ακούγεται πιο καθαρά και το λειτουργούν για μερικές ώρες μέχρι να γίνει ο μεγάλος πομπός.

Είναι κι αυτή μια μικρή ιστορία, ανάμεσα σ΄αυτές που συνθέτουν το χρονικό εκείνης της εξέγερσης.

Ο Μίλτος, ένας απ΄ τους αφανείς των ημερών, μεταλλειολόγος, καθηγητής, πασίγνωστη φιγούρα σ΄ όλους τους Πειραιώτες δεν βρίσκεται μαζί μας. Την ιστορία την γνωρίζαμε εμείς οι φίλοι του κι αυτός ήθελε να την πει δημόσια στα 30 χρόνια απ΄την εξέγερση το 2003. Προδομένος από νεφρά κι από καρδιά, προαισθάνθηκε το τέλος του και πρόλαβε να πει την μικρή ιστορία της φράσης «Εδώ Πολυτεχνείο» στις 16 Νοέμβρη του 2002 στην «Ελευθεροτυπία», μια βδομάδα πριν φύγει για πάντα. 

(Στις φωτογραφίες ο Μίλτος στο εξώφυλλο της ¨Ελευθεροτυπίας" κι όπως τον θυμόμαστε)