Γέροντας Παστίτσιος - I'll be back!!

Ο άνθρωπος που φύτευε δέντρα

Ο άνθρωπος που φύτευε δέντρα  - Μια αφήγηση του Jean Giono
Πριν πολλά χρόνια ξεκίνησα για μια πεζοπορία σε μια περιοχή εντελώς άγνωστη στους ταξιδιώτες, ψηλά στις Άλπεις, σε βουνά που εισχωρούν στη Προβηγγία. Το ταξίδι ξεκίνησε σε αυτά τα γυμνά ύψη, σε έναν τόπο μονότονο και χέρσο, χίλια διακόσια με χίλια τετρακόσια μέτρα υψόμετρο Μόνο άγρια λεβάντα μεγάλωνε εκεί. Διέσχιζα αυτή την περιοχή και αφότου περπάτησα τρεις μέρες, βρέθηκα σε ένα τοπίο χαμένο, θλιμμένο, πέρα από κάθε λόγια. Κατασκήνωσα δίπλα στα απομεινάρια ενός εγκαταλελειμμένου χωριού. Την προηγουμένη τα αποθέματα νερού μου είχαν τελειώσει και έπρεπε να βρω κι άλλο.

Από τη χθεσινή συγκέντρωση στη Νίκαια - 3 του Σεπτέμβρη

Πόση, μα πόση αντρίλα, επιτέλους;

της  Αλεξάνδρας Κουκουράκη

Και που λέτε, εκεί που βολτάρω στο φατσοβιβλίο, που κάνω like σε καλοκαιρινές φωτογραφίες φίλων, που κοινοποιώ υιοθεσίες αδέσποτων, που τα λέω με τους συμμαθητές μου, τσουπ! βλέπω μία φωτό που με έκανε να αναφωνήσω «επιτέλους ένας αληθινός άντρας!».

Ναι, φίλες μου, ένα γνήσιο αρσενικό, απ’ αυτά που θες να σε βάλουν κάτω εδώ και τώρα.
Με την καραμπίνα του, τα ωραία σέξι ρούχα παραλλαγής, την τζιπάρα του και το αποκορύφωμα, ω, ναι! Το αποκορύφωμα: θηράματά απλωμένα πάνω στο καπό! Λαγοί, πέρδικες, αγριογούρουνα!

Αγοράρα μου, έχω απανωτούς οργασμούς και μόνο που σε βλέπω να στέκεις περήφανος για το κατόρθωμα σου.

Τρέμουν τα πόδια μου, η ραχοκοκαλιά μου, μου τρέχουνε τα σάλια, τραβάω τα κοτσίδια μου και χάνω τη μιλιά μου.

Πιπέρι θα βάλω στο στόμα αυτών που λένε ότι οι κυνηγοί είναι ανώμαλοι και διεστραμμένοι. Ντροπή παλιόπαιδα!

Οι κυνηγοί παλιόπαιδα, δεν είναι ανώμαλοι.

Ανίκανοι μπορεί να είναι, και μικροτσούτσουνοι μπορεί να είναι, και αγάμητοι μπορεί να είναι, αλλά, αν εξαιρέσουμε όλα αυτά, είναι και γνήσια αρσενικά.

Γιατί μόνο ένα γνήσιο αρσενικό θα σκότωνε ανυπεράσπιστα ζωάκια και θα τα μοστράριζε για μαγκιά. Αφού δεν μπορεί να μοστράρει κάτι άλλο;

Να βγάλει το μόριο το ανύπαρκτο να δείχνει; Θα γελάνε μέχρι και οι πυγολαμπίδες.

Να παραδεχτεί στον περίγυρο ότι δεν του σηκώνεται; Θα πέσει κράξιμο στο καφενείο.

Να πάει με γυναίκα; Θα φάει κέρατο ελαφίσιο.

Οπότε τι να κάνει το αρσενικό το δόλιο να φανεί;
Μυαλό δεν έχει να μιλήσει, να το κλέψει με την εξυπνάδα του ας πούμε, πονόψυχος δεν είναι να ασχοληθεί με αναξιοπαθούντες, τον σιχαίνονται οι πιο πολλοί που είναι κτήνος και σκοτώνει, άρα τι του μένει; Να εκμεταλλευτεί τα αθώα ζώα.

Οι ανίκανοι κάνα κοτσίφι, καμιά τσίχλα, καμιά πέρδικα. Οι μικροτσούτσουνοι κάνα λαγό και οι φτυσμένοι εντελώς από τα θηλυκά μέχρι κι από τη μάνα τους, αγριογούρουνα.

Φυσικά, αστειεύομαι.

Όλα τα καθαρίζουν οι σκατόψυχοι, γιατί έχουν όλα τα προσόντα μαζεμένα.

Και πάνω απ΄ όλα όμως, έχουν θάρρος. Με την καραμπίνα στο χεράκι θα κιοτέψει ωρέ ο άντρακλας; 

Μην κοιτάτε που ενίοτε σκοτώνονται από λάθος μεταξύ τους, κατά βάθος αγαπιούνται και υποστηρίζονται. Είπαμε, είναι άνθρωποι φτυσμένοι, αν και άντρακλες συγχρόνως.

Βαράνε που λέτε απ΄ το πρωί, κι όταν τελειώσουν με το θάνατο, φορτώνουνε τα θύματα στο τζιπ. Αυτή είναι η άγια ώρα της φωτογραφίας.

Γι αυτή την πουτάνα τη φωτογραφία γίνονται όλα, μη νομίζετε.