Του Άρη Χατζηστεφάνου
Κάπου εκεί, μεταξύ τυριού και ψαροκόκαλου, η Ελλάδα πίστεψε ότι έκατσε στο τραπέζι των ισχυρών και απέκτησε έναν στρατηγικό σύμμαχο. Το ελληνικό ΥΠΕΞ, το Μαξίμου και η προεδρία της Δημοκρατίας επιδόθηκαν σε έναν πρωτοφανή αγώνα αυτεξευτελισμού για τουλάχιστον δυο χρόνια. Δεν είχαν το θάρρος να ζητήσουν ούτε τα κλεμμένα από το Ισραήλ πλοία του Στόλου της Ελευθερίας (ή έστω τις πιστωτικές κάρτες των επιβαινόντων, τις οποίες χρησιμοποιούσαν οι Ισραηλινοί στρατιώτες). Ο Κ. Παπούλιας, που κάποτε βοηθούσε τον ηρωικό αγώνα του Αραφάτ, προσέφερε πολιτική γη και ύδωρ, ενώ μια στρατιά γνωστών δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών ανέλαβαν να αναπαράγουν (συχνά μαζί με τα ορθογραφικά λάθη) τα κείμενα που τους μοίραζε η ισραηλινή πρεσβεία στην Αθήνα. Οι άμοιροι ακροδεξιοί και υπερπατριώτες (του προεδρικού ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένου) κόντεψαν να χάσουν τα λογικά τους, αφού από τη μια έπρεπε να συντηρούν τον έμφυτο αντισημιτισμό τους και από την άλλη να υποτάσσονται καθημερινά στο Ισραήλ. Το βαθύ κράτος και ο κορμός των μυστικών υπηρεσιών ανέλαβαν να στηρίξουν το νέο δόγμα αφήνοντας συχνά να διαρρέουν πληροφορίες για υποτιθέμενες σχέσεις των φιλοπαλαιστινιακών οργανώσεων με ακραίες ισλαμικές οργανώσεις και με την Τουρκία.
