Το «Αλληλέγγυον» – Ανταλλακτήριο Αγροτικών και Ελληνικών προιόντων

Ολοκληρώνονται τις επόμενες ημέρες, οι εργασίες προετοιμασίας του Ανταλλακτηρίου Αγροτικών και Ελληνικών προϊόντων «Αλληλέγγυον», έτσι ώστε να αρχίσει να υποδέχεται τα πρώτα αγροτικά/ελληνικά προϊόντα, τα οποία θα τα διαθέτει ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΕΡΔΟΣ στους καταναλωτές της Αθήνας.
Το «Αλληλέγγυον» βρίσκεται στην εύκολα προσβάσιμη – τόσο για τους κατοίκους της Αττικής όσο και για τους αγρότες της περιφέρειας – περιοχή  του Κολωνού και συγκεκριμένα πίσω από τον Σταθμό Λαρίσης και στην διεύθυνση Αγίας Σοφίας 50 και Διδυμοτείχου, με συνολικό εμβαδόν χώρου για την πώληση των προϊόντων, 200 τετραγωνικά μέτρα.
Καλούνται οι εθελοντές, οι αγρότες και οι καταναλωτές, να δηλώσουν συμμετοχή – ο καθένας φυσικά από την δική του πλευρά και τη δική του διάθεση και δυνατότητα -  στον υπεύθυνο του Ανταλλακτηρίου κ. Γιάννη Γαλανόπουλο, στο τηλέφωνο 6975646728.
Οι στόχοι του «Αλληλέγγυου» είναι:

α) στις σκοτεινές εποχές που βιώνουμε και στις σκοτεινότερες που έρχονται, να μην πεινάσει κανείς,

β) να φθάσουν τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα στον καταναλωτή σε τιμές «χωραφιού»

γ) να υπάρξει μια δυναμική απάντηση στην άγρια κερδοσκοπία των πολυεθνικών και των σκουπιδιών που μας ταΐζουν,

δ) να γνωρίσουν επιτέλους οι καταναλωτές των αστικών κέντρων τους απλούς αγρότες και τα προϊόντα τους και

ε) να κοπεί ο δρόμος για τους «μαυραγορίτες» οι οποίοι «ακονίζουν τα μαχαίρια τους», για την περίπτωση που η Ελλάδα, εισέλθει στον εκβιασμό του διατροφικού εφιάλτη.

Ο Θείος Νώντας για "την καταδυνεστεύουσά μας γλίτσα"

 
του Δημήτρη Πουλικάκου από την "Ελευθεροτυπία"

Θα 'λεγα πως (για τη σημερινή -και δυστυχώς και τη μελλοντική κατάσταση που ζούμε) καλύτερα να ΜΗ βάλει ο θεός (και κανείς θεός) το χέρι του, γιατί μέχρι τώρα όπου το έχει «βάλει», τα αποτελέσμτα είναι τραγικά και βαθιά θλιβερά...

Παρελθέτω απ' εμού το...

ποτήριον τούτο! Πράγματι, φίλε μου, ζούμε εν μέσω μιας θλιβερά τραγικής γλίτσας (κυβερνώντων, ιθυνόντων, επαϊόντων, εχόντων, κατεχόντων, κατασχόντων, περνόντων και μη δινόντων, αφαιρούντων, επιδινούντων, ψευδομένων, υγειούντων, ενώ όλων των άλλων ασθενούντων και από την πείνα ψοφούντων, των ωσάν μύκητες ΜΚΟύντων και των μηδέ καν μειδιούντων), που μας πάει κατ' ευθείαν στο φούντον (και δυστυχώς, είναι ακριβή κι η φούντα, που τάχατες «αποποινικοποιήθηκε» - τρομάρα τους). Κι αυτή η καταδυναστεύουσά μας γλίτσα διαμαρτύρεται πως τηνε λοιδορούν, την χλευάζουν, την προπηλακίζουν!!! Προχτές έβλεπα (κι άκουγα) σε κάποιο κανάλι μια γηραιά κυρία να λέει (στην κεντρική αγορά αυτά): «Να μπούμε μέσα...» (εννοούσε τη Βο(υ)λή, σ.σ.) «... να τους πιάσουμ' όλους, να τους γδύσουμε... κι όπως είναι έτσι γυμνοί, όπως τους γέννησε η μάνα τους, να τους τριγυρίζουμε στους δρόμους, στις πλατείες, στις γειτονιές, μπας και πάρουνε χαμπάρι πώς ζει ο πραγματικός κόσμος!»

Ετσι λοιπόν... Οι γενικεύσεις βέβαια, ξέρω, θα μου πείτε... τι; πως είναι κι αυτό ένα είδος φασισμού;!... Ναι... φυσικά... κάπου έχετε δίκιο... Ας το θέσουμε λοιπόν κάπως αλλιώς: Τι θέλ' η αλεπού στο παζάρι;... Και στην περίπτωσή μας, τι θέλουνε πολλλές αλεπούδες στο παζάρι;

Ακόμη δεν είπαμε την τελευταία λέξη...

O Μartin Luther King είχε πεί: "Riot is the language of the unheard" - Η εξέγερση είναι η γλώσσα αυτών που δεν ακούγονται.

Τελικά ήταν εξέγερση, επεισόδια...πανελλαδικά, βιαιοπραγίες ή απλά γεγονότα κάποιου Δεκέμβρη;

Γιατί η γη και οι καρποί της είναι για όλες και όλους μας...

Αναδημοσίευση από τον Αγρό (http://eleftherosagros.blogspot.com/) 

Στις 20 και 27 Νοέμβρη, για δύο συνεχόμενες Κυριακές πραγματοποιήσαμε στο πάρκο Tρίτση δραστηριότητες που έχουν να κάνουν με τη γη, την καλλιέργεια, τα δέντρα και τη φροντίδα τους. Την πρώτη Κυριακή, φυτεύοντας τα χειμερινά κηπευτικά στο χωράφι στον ευρύτερο χώρο της κατάληψης του Αγρού –με το τέλος των εργασιών φάγαμε και ήπιαμε όλοι κι όλες μαζί- και τη δεύτερη μαζεύοντας τις ελιές αριστερά της πάνω εισόδου του πάρκου από Φυλής, φροντίζοντας ταυτόχρονα και για το κλάδεμά τους. Ο καιρός καλός και η διάθεση του κόσμου ακόμα καλύτερη. Συνεπείς λοιπόν στο ραντεβού μας κι αυτή τη χρονιά, προτάσσουμε μέσα από τέτοιες συνευρέσεις τη συλλογική οικειοποίηση της γης, τη ρήξη με εκείνους που την εμπορεύονται, τη δράση μέσα από διαδικασίες ανττιιεραρχικές, αυτοοργανωμένες, χωρίς ειδικούς, κομματικούς, χρηματοδότες, αλλά και μακριά από τις κυρίαρχες οικολογικές ρητορείες που κάνουν τελικά πιο εύκολη τη λεηλασία των λιγοστών πια δημόσιων χώρων.